Pasja przez obiektyw

Z moich ptaków jakoś... najmniej je doceniałam. Albo może inaczej - niewiele o nich było na blogu. Może dlatego, że te ptaki się nie narzucają. Nie mają silnych dziobów (jak papugi) ani nieodpartej chęci do wciśnięcia się w każdy kąt pokoju (jak kanarki (Serinus canaria)). Dlatego ciężej zaobserwować u nich jakieś spektakularne zachowania albo wyraźnie odmienne charaktery. Bardzo ostrożne, trochę płochliwe. Takie właśnie one są - zeberki (Taeniopygia guttata). Zeberi spogląda z zainteresowaniem. Co można myśleć, patrząc na tego małego ptaka? Ja w nich przede wszystkim widzę... miłość. Silne przywiązanie do partnera i adorowanie go wręcz na każdym kroku. To prawda, że życie nie jest bajką. W naturalnych warunkach, w Australii, gdzie zeberki (Taeniopygia guttata) żyją w ogromnych stadach, zmiany towarzyszy życia czy nawet "zdrady" są na porządku dziennym. Ale kiedy patrzę na moje ptaki, nawet te fakty jakby przestają mieć znaczenie. One praktycznie nigdy się ni

To już lato. A wraz z początkiem lata można także obserwować ponowne ptasie przeloty - choć wydaje się to dziwne, jeśli zna się ten okres tylko z jesiennych dni. Mimo wszystko niektóre siewki (waders) ruszają już z lęgowisk, a niedługo migrację rozpoczną drapieżniki. Znów zaczną się miesiące wielkich emocji i radości wśród ptasiarzy (birdwatchers). Zasadniczo chciałam poświęcić ten post kolejnym opowieściom o mnie i o ptakach. Kiedyś tworzyłam wpisy bardziej skoncentrowane na relacjach z wycieczek albo opisach różnych gatunków, ale to mnie tak nie satysfakcjonuje. Wolę pisać od serca i o swoich uczuciach. Dzisiaj zacznę jednak od moich, amatorskich wprawdzie, zdjęć przyrody. Bo zdjęć ptaków, których chcę użyć w tym tekście, mam niestety bardzo mało. Obok domu mam Las. A obok lasu słoneczne tereny otwarte, pokryte drobnym, miękkim i sypkim piaskiem. I to właśnie takie miejsca mnie zauroczyły, kiedy na nie natrafiłam. Rośnie tam bowiem mnóstwo delikatnych, polnych kwiatów,